Het waait in mijn hoofd
Eenrichtingsverkeer
Iedereen gaat 1 kant op
En ik, ga verkeerd
Zandkorrels waaien
Vanuit een woestijn
Elke korrel een gedachte
Doordrongen van pijn
De wind blaast met kracht
Ik, uitgeput
Wou dat ik die kracht had
Loze eindjes zonder fut
Regen slaat hard
op aarde neer
Zoals mijn tranen,
ik voel ze alweer
Regen kan vallen, druppelen en slaan
Dan is het schoonheid
In tegenstelling tot mijn bestaan
Mijn tranen branden
Zonder op te wellen
Zelfs zij zijn niet in staat
mijn pijn te vertellen
Met mijn ziel onder de arm
Dool ik door een woestijn
Alles lijkt immens
maar ik voel me klein
In de verte een gestalte
in de sterrennacht
Het voelt alsof die daar
al een tijd op mij wacht
Ik strompel voorzichtig
richting de schim
Die staat daar evenwichtig
als de zon aan de kim
Na een uur zie ik:
het is een vrouw
zij zegt zonder woorden
'Ik houd van jou'
'Bij mij ben je veilig',
fluistert ze me toe
Ik zak door mijn knieën,
voel me afgemat moe
Dan vlei ik mijn hoofd
op haar zachte schoot
zij vertelt me geheimen,
van het leven en de dood
Een vader, een zoon,
een geliefde en een vriend
Dit alles ben ik geworden
maar waaraan heb ik dat verdiend?
Zij vertelt me dat ik ondanks vele tegenslagen
het pad volg van liefde
Dat ik door die overtuiging van het goede
het levenspad doorkliefde
De wind waait door mijn hart
Het tij lijkt te keren
Ik heb dat steeds verward
met
kansen kunnen creëren
Het tij keert niet
door externe factoren
Maar omdat ik regie wil
en mijzelf wil kunnen horen
Boven het verkeersgeluid
van alledag
Kunnen zijn wie je bent,
omdat dat mag
Ik zal nog vele malen
moeten vallen en opstaan
Maar 1 ding dat ik geleerd heb,
maak ik niet ongedaan
En dat is dat ik luister en blijf zoeken
naar het kind in mezelf
Omdat dat voor mij hetzelfde betekent
als zorgdragen voor jezelf
Elroy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten